Płaca minimalna była jednym z najbardziej kontrowersyjnych tematów podczas kampanii wyborczej do parlamentu niemieckiego w 2013 roku. Podczas gdy partie socjaldemokratyczne – SPD, zielona die Grünen i lewicowa die Linke opowiadały się za ogólną płacą minimalną, liberalna FDP i konserwatywna CDU pozostały sceptyczne.
Ustawa o płacy minimalnej
1 stycznia 2015 roku wprowadzona została ustawa o płacy minimalnej – Gesetz zur Regelung eines allgemeinen Mindestlohns (milog). Wdrożenie płacy minimalnej było głównym postulatem SPD podczas negocjacji koalicji pomiędzy SPD – partią socjaldemokratyczną – a CDU – partią konserwatywną. W trakcie kampanii wyborczej do władz federalnych w 2013 r. była to główna obietnica wyborcza zastąpienia wynegocjowanych płac w oddziałach, które wcześniej były niższe od obecnej płacy minimalnej. Początkowo płaca minimalna została ustalona na poziomie 8,50 euro. Jej wysokość jest korygowana co dwa lata przez niemiecki rząd, któremu doradza komisja ds. płacy minimalnej. W grudniu 2018 roku płaca minimalna wynosiła więc 8,84 euro za godzinę, a w 2020 roku ma wzrosnąć do 9,35 euro za godzinę. W celu dostosowania wysokości płacy minimalnej rząd niemiecki wprowadził stałą komisję, która składa się z dziewięciu komisarzy: prezydenta, trzech przedstawicieli pracowników, trzech przedstawicieli pracodawców i dwóch doradców ekonomicznych, którzy nie mają prawa głosu w komisji. W celu znalezienia odpowiedniego poziomu płacy minimalnej rząd niemiecki ocenia ogólne wyniki gospodarcze Niemiec.
Badanie przeprowadzone przez Niemiecki Instytut Badań nad Gospodarką pokazało, że płaca minimalna zwiększa płacę godzinową, a nie całkowite dochody osób pracujących w sektorze niskich wynagrodzeń. Ponieważ płaca godzinowa nieznacznie wzrosła, godziny pracy zmniejszyły się jednocześnie, aby zrekompensować wyższe koszty.